Günün Hadisi 21 Temmuz
Amr İbnu Ebi Kurre anlatıyor: “Huzeyfe radıyallahu anh Medain’de iken, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın öfke halinde, ashabından bazılarına sarfettiği sözleri anlatıyordu. Huzeyfe’den bunları işitenlerden bir kısmı Selmân radıyallahu anh’a gelip, Huzeyfe’nin anlattıklarını kendisine söylüyorlardı. Selmân da onlara:
“Huzeyfe söylediğini daha iyi bilir!” diyordu. Onlar da tekrar Huzeyfe’nin yanına dönüp kendisine:
“Biz senin söylediklerini Selman’a sorduk. Ne tasdik etti ne de reddetti” dediler. Bunun üzerine Huzeyfe (Sebze tarlasında bulunan) Selmân radıyallahu anhüma’nın yanına gidip:
“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan işittiğim şeyler hususunda beni niye tasdik etmedin?” diye sordu. Selman da:
“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm öfkelenir ve öfkeli iken konuşurdu. Razı olur ve rıza halinde de konuşurdu!” cevabını verdi ve sonra devamla:
“Ey Huzeyfe! dedi. Sen, kalplerde, bir kısım insanlara sevgi, bir kısım insanlara buğz hasıl edip aralarında ihtilaf ve ayrılıklara sebep olan bu konuşmalardan vazgeçsen olmaz mı! Nitekim biliyorsun ki, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir gün hutbesinde şöyle buyurmuştu: “Allah’ım! Ben senin katından bir garanti talep ediyorum: Ümmetimden kime öfkeli halimde haksız yere sebbetmiş veya lanet etmiş veya vurmuş veya incitmiş isem -ki ben de Âdemoğluyum, tıpkı onların öfkelenmeleri gibi öfkelenirim. Hâlbuki sen beni âlemlere rahmet olarak gönderdin- bu haksız sözümü o kimseler için Kıyamet günü rahmet, (zekât, ecir, yakınlık vesilesi, tuhûr) kıl. (Ta ki o vesile ile sana yaklaşsın!)”
Ey Huzeyfe! Allah’a yemin olsun, ya bu konuşmalardan vazgeçeceksin yahut da seni Ömer İbnu’l-Hattab radıyallahu anh’a yazıp şikâyet edeceğim!”
Ebu Dâvud, Sünnet 11, (4659).